Het regent zo hard dat de spinnen binnen komen schuilen en mijn kat zich halverwege het kattenluikje bedenkt. Mijn zomerse tafelkleedje is in de planten gewaaid en dan is het ineens heel duidelijk: de zomer is voorbij. Ik zal het kleedje wel weer oprapen, maar terug op tafel leggen heeft geen zin. We zullen niet meer eten in de tuin.
Na de eerste week met regen denk je nog dat de zomer vrolijk verdergaat, maar na de tweede week regen is de zomer gewoon voorbij. Zonder vooraankondiging, zomaar in augustus.
Niet dat het nu hefst is, nee dat ook niet. Er is geen nadagen-gevoel zoals Rilke dat zo mooi omschreef, van jaag een laatste zoetheid in de wijn. En ook de wintergevoelens van warme wolletjes en openhaarden zijn nog ver te bekennen.
Nee, het is gewoon niets. Maar we laten het er niet bij zitten. We zullen de zomer nog één keer vieren, want zo weggaan zonder afscheid vind ik heel ongepast. Dus geven we vanavond met 1900 een zomerfeest, op het plein, met barbeque en koele wijn. Een welkom terug van vakantie feest, een hoera de scholen zijn weer begonnen feest en wat was het toch een mooie zomer. Misschien trek ik blote benen aan.
