Ik was afgelopen zondag een beetje hormonaal onwel. De hele dag hikte ik tegen mezelf aan, ik dobberde stuurloos rond, totdat de oplossing ineens aan de horizon verscheen. Waarom had ik dat niet eerder bedacht? Ik moest naar de Bijenkorf. Helder. Op zich een winkel waar ik in gezonde toestand graag van weg blijf. Een vriendin riep eens: when the going gets tough, the tough go shopping. Juist.Niet helemaal toerekeningsvatbaar was ik naar de make-up afdeling gestruind en raakte daar direct in de ban van de Lancôme mevrouw. Ik deed mij bewust wat make-up onnozeliger voor dan ik eigenlijk ben omdat ik die middag leeg voelde en graag gevuld wilde worden met de meest uiteenlopende schoonheidswaanzin.
De vakvrouw wist gelijk wat voor vlees ze in de kuip had en ik onderwierp mij vrijwillig en volledig. Zonder me te beledigen wist ze dat mijn huid een dagje ouder was, en behoefte had aan een mooi laagje make-up. Ja mevrouw. Terwijl mijn huisgenoten al de hele dag de wind van voren kregen bij alles wat ze tegen me zeiden, kon deze vrouw niets fout doen. We waren al bijna vriendinnen. Ik had foundation nodig, hele dure. En een smeerseltje voor daaronder. En dat goud-groene oogpotlood zou prachtig bij mijn ogen kleuren. Ik kon het niet méér met haar eens zijn. Heel gelukkig drukte ik op de ja-knop. Ik gaf haar ook nog al mijn persoonlijke gegevens want dan kreeg ik in het vervolg mail van Lancôme. Schitterend! Een spaarkaart? Hoe had ik het al die tijd gered zonder? Bovendien kreeg ik volgende week een gratis mascara. Een mini, dan hè, voor in de handtas.
Een handtas? Ik moest dringend door naar de tassenafdeling, dat leek mij duidelijk.
Nog helemaal daas belandde ik bij de nagellakstand van Koh. De volgende piranja rook haar prooi. Voordat ik het wist zat ik in de stoel en was de vakvrouw bezig mijn nagels te vijlen. Ik probeerde goed antwoord te geven toen ze vroeg of ik mijn nagels normaliter vijlde of knipte. Ergens voelde ik dat het niet goed zou zijn om te zeggen dat ik ze eigenlijk afbeet. Ik koos voor vijlen. Toch wel met een glasvijl hoopte ze? Soms, zei ik, omdat ik alweer aanvoelde dat mijn stalen vijl niet deugde. Ze smeerde mijn nagelbedjes in met een verzachte gel en duwde de riempjes terug met een speciaal metalen duwertje, dat veel beter was dan de gebruikelijke rubberen duwer. Ik heb thuis helemaal geen duwer en verzweeg het maar. Wij wisten allebei heel goed dat zij alle spulletjes die ze gebruikte ook in de verkoop had en dat het de bedoeling was dat ik ze ging kopen. Zuurstofdoorlatende lak? Maar natuurlijk. Ik ging haar nooit vertellen dat ik mijn nagels doorgaans in Hema aceton doop en kocht hele dure remover. En het lakje. En de glasvijl.
Helemaal stoned en zielsgelukkig wandelde ik weer door de draaideur naar buiten, met idioot grote tassen voor de kleine dure potjes, crèmes en accessoires die ik had gekocht. Schoonheid moet vanbinnen komen, maar wie zegt dat je het niet van buiten naar binnen kan smeren?
