Gevonden voorwerpen

Wij wonen in de Watergraafsmeer in Amsterdam en dat moet de keurigste buurt van Nederland zijn. Vol met aardige mensen, een positieve inborst, de redelijkheid zelve. Iets verder op in de wijk ligt hockeyclub Athena, gevuld met al deze aardige mensen. Mijn man en mijn stiefdochter hockeyen er en ik ga graag kijken. Het is er goed toeven. Het heeft niets meer te maken met het hockeygebeuren zoals ik mij dat herinner uit mijn jeugd: zuur zweet, schraal bier, gehaktballen uit blik en klonten klei onder je keiharde schoenen. Nee, bij Athena krijg je Turks brood met mozarella en echte koffie met opgeklopte melk. IJverig en efficiënt opgeklopt door de vrouwen én de mannen achter de bar, want zo zijn ze ook.
Ik moest laatst op de site het wedstrijdschema hebben en toen viel mijn oog op de rubriek 'Verloren en gevonden'. Dergelijke rubrieken moet je altijd even aanklikken, vooral als je er niets te zoeken hebt. Alle goede opvoeding, positiviteit en degelijkheid van mijn buurtgenoten blijken samen te komen in deze rubriek.
'Ik heb mijn leren handschoenen laten liggen, wie heeft ze per ongeluk meegenomen?'
'We zijn twee rode jasjes kwijt, wie heeft ze thuis ergens gezien?'
'Mijn stick en één keepershandschoen zijn uit mijn tas verdwenen, heeft iemand ze geleend en vergeten terug te leggen?'
'Afgelopen zondag heb ik mijn trainingsbroek op het waterveld vergeten. Heb je hem meegenomen of opgeruimd dan wil ik het graag horen.'
Opgeruimd? Heeft er nou niemand zin om ouderwets een potje te schelden op de dieven? Iets onbehoorlijks in de zin van: vuile kippendief, terug met die spullen! Paardepik! Niemand, nee? Ik weet ook wel dat het niet netjes is. Het is beter zo. En grappiger.
Ik neem gelijk een kijkje op de site van de hockeyclub waar mijn man een paar weken geleden zijn trouwring en horloge is verloren. Maar die club heeft helemaal geen rubriek met gevonden voorwerpen. Nee, dat is een studentenclub uit Delft, die verpatsen gelijk alles wat ze vinden en geven nog een rondje.

Even wachten

Af en toe voel ik me als een kind in de winkel bij de snoepjes, dan krijg ik keuzestress. Niet als ik zelf naar de winkel wandel - met warm geworden zakgeld in de hand - dan weet ik bij vertrek al wat ik hebben wil. Nee, het ontstaat als de keuze onverwacht op je afkomt: nu we er toch zijn, kies maar wat lekkers uit.

Zo is het ook in mijn werk. Ik kan zelf wel een pad uitstippelen, maar het merendeel van mijn werk komt op mij af. Bij iedere opdrachtgever die zich meldt per mail of telefoon, moet ik even nadenken. Past dat project bij mij, ben ik de juiste persoon, wil ik die kant uit, ik ben er goed in, maar vind ik het ook leuk? Dat ik wat te kiezen heb, is natuurlijk een ongekende luxe, maar dat geheel terzijde. Ik moet doorlopend kiezen, het ene doen en het andere laten.

Hier thuis balken we vals Alanis Morissette na als we ons voor de zoveelste keer gestoten hebben aan dezelfde steen: you live, you learn. Ik heb inmiddels geleerd om even wat bedenktijd te vragen als er zich een nieuwe klus aandient en dat werkt prima.

En dan komt op donderdagavond toch ineens de oppas, terwijl ze dacht dat ze niet kon en ik dacht dat ik dan maar een avond ging werken. Kan ik zomaar de hort op. Voordat ik het weet, sta ik buiten bij mijn fiets, geen idee wat ik ga doen. Sporten, vrienden bellen, naar de film? Wat draait er nog? Maar dan zie ik een lieveheersbeestje op mijn band zitten en ik wacht tot hij eraf gewandeld is. Ik ga even helemaal nergens naar toe. You live you learn.