Stilte
Ik neem dit weekend de tijd voor bezinning en rust. Ik ben op een zogenaamde retraite en dat valt nog niet mee. Er zijn hier namelijk meer mensen die op zoek zijn naar rust en bezinning. We zijn gezellig gezamenlijk alleen. Ik zal het maar gelijk zeggen, ik ben hier niet goed in.
Ten eerste het mezelf losrukken uit de drukte van mijn gezin. Wat een paar weken geleden nog een goed idee leek, lijkt op moment van vertrek absurd. Zij beginnen aan de vrijdagavond en ik stap met mijn tas in de auto, mijn jongste dochter staat huilend achter het raam. En wat ging ik ook alweer doen? Oh ja, nadenken en schrijven.
Tijdens de anderhalf uur durende autorit vraag ik me af of de rit zelf niet volstaat. Gewoon twee uur in het donker rondrijden met goede muziek aan en dan terugkeren in de schoot van mijn gezin, of aan de bar gaan hangen van de buurtkroeg. Opgeladen. Ik kan het een volgende keer allicht proberen, maar nu heb ik toch echt een kamer geboekt in dat kasteel. Bovendien weet ik dat mijn tegenzin komt door het vooruitzicht alleen te zijn.
De ellende is dat ik me altijd zo gruwelijk bewust ben van wat ik doe of laat, zeg of zwijg als ik alleen ben. En dat is niet zo rustgevend. Ik kom ’s avonds laat aan en de gastvrouw laat mij mijn kamer zien en biedt me wat te drinken aan in de huiskamer. Ik probeer nog even om mij niet voor te stellen aan de andere gasten die daar zitten, gewoon een anonieme knik de kamer in slingeren, maar faal daar natuurlijk in. Ik maak contact met mensen, altijd. Daarom heb ik ook rust nodig. Tegelijk merk ik aan de reacties van die andere mensen dat een ‘goedenavond allemaal’ ook had volstaan. Ze hadden op dat moment geen behoefte aan mijn naam én achternaam.
Ik zoek een plekje in de hoek van de woonkamer en stort mij op mijn krant. Heerlijk ongestoord de krant doorploegen. Toch? Voordat ik het weet ben ik aan de praat met een andere vrouw, ook uit Amsterdam. Even voor de goede orde, zij kwam bij mij zitten en startte het gesprek, ik was onschuldig. Maar dan ga ik los, ik vertel vanalles en vraag me bij elk woord af waarom ik dat doe. Kan ik niet anoniem blijven? Waarom geef ik al die context weg? We blijken vlakbij elkaar te wonen en ik heb al bijna een afspraak voor in die buurtkroeg gemaakt. Uiteindelijk wint de terughoudendheid terrein en ik krijg uiteindelijk mijn ogen weer op de krant gericht, al is de concentratie ver te zoeken.
De volgende ochtend moet ik weer allerlei keuzes maken, ga ik naar de meditatie, ga ik wandelen en welke route neem ik dan. Drink ik daarna koffie of ga ik direct aan het schrijven. ‘Niets hoeft hier, alles mag,’ had de gastvrouw gezegd, dat vind ik najuist zo lastig.
Ik weet niet wat ik had verwacht van mijn verblijf. Misschien is dit wel mijn grootste uitdaging, dat ik in gesprek ben met mezelf over wat ik wil en wanneer ik dat wil. Dat ik kies.
Ik ben hier nog een paar dagen en wie weet wen ik aan het slaan van de klokken (elk halfuur, tempus fugit, ben ik nou nog niet aan het schrijven?). Een volgende keer is het allicht makkelijker en anders ga ik gewoon een weekendje bij mijn moeder logeren. Het is makkelijker zwijgen naast iemand die je heel goed kent.
