Er ligt een plakkertje in mijn tuin. Mijn dochter dacht dat het wondje van het zwembad toch een keer over moest zijn en ze trok het plakkertje van het gaatje af. Een pleister in haar stellige overtuiging. Er kwam natuurlijk weer water uit het gaatje druppelen en ze was ontdaan. Omdat wij ineens hard in koor riepen: Wat doe je nou? Maar ook omdat ze ineens een illusie armer was. Niet alles gaat over als je een pleistertje plakt. Ze is vier jaar oud en ik had haar zo graag het geloof gegund dat alles uiteindelijk goed komt. Dat haar wereld net zo klein blijft als haar stuiterbal kan stuiteren, maar zo werkt het niet en dat weet ik ook wel.
Zo merkte ze een paar weken geleden toen we het graf bezochten van haar oma dat er op de begraafplaats ook kindertjes liggen. 'Hè, gaan er dan ook kindertjes dood?' vroeg ze vol ongeloof. Ja, zeiden wij, dat is onvoorstelbaar, maar waar. 'Wat zielig voor die ouders', zei ze toen. Ja, zeiden wij, dat is ook zo.
Vorige week verloren vrienden van ons hun baby'tje. En dat is inderdaad onbeschrijflijk en onvoorstelbaar erg, geen woord gelogen. Eerst praat je erover en vervolgens is het zo en bijna wou ik dat ik het gesprek nooit had gevoerd. Pleisters plakken heeft geen zin. De werkelijkheid doorkruist nou eenmaal onze wens de wereld klein en zacht te laten zijn. We leggen uit dat we naar een begrafenis moeten en zij haakt er snel op in: 'ja want soms gaan er ook kindjes dood.' Ja zeggen wij, dat is zo.
Het lekke zwembad is weer opgevouwen en in de doos gepropt. Het was er de zomer niet voor.
