Voor mij begint het nieuwe jaar helemaal niet op 1 januari. Toen ik als kleutertje voor het eerst na een lange zomervakantie naar school ging, werd het me duidelijk: het nieuwe jaar begint als de school start.
Een mengelmoes van nieuwsgierigheid, spanning en belofte suist er sindsdien in september door mij heen. September is geen maand, maar een plots moment waarin de zomer zomaar voorbij is. De zon kan nog prima schijnen, maar de lucht ruikt al anders, er is onmiskenbaar verandering op komst. Een nieuwe orde dient zich aan.
En dus maak je je druk over de kleren die je de eerste dag aantrekt, over de juf die je niet kent, over een ander lokaal, over de nieuwe kinderen. Over de dingen die je gaat leren omdat je ze nog niet weet. Het onrustige besef dat je nog niets weet.
En dan de middelbare school. Het boeken kaften bouwt de spanning verder op en ook de onbegrijpelijke roosters maken het erger. De queeste naar de juiste agenda. De klas die hetzelfde is, maar waar iedereen stiekem is veranderd in de zomer. Lange benen, pukkels en beugels.
Gaan studeren was september-suizen op z’n grootst. Een compleet nieuwe stad om te veroveren. Begin deze week zag ik de scholieren weer fietsen met ongemakkelijke bulten op hun rug en zag ik sommige studenten wat verloren in de stad staan.
Ook bracht ik deze week mijn dochter naar groep drie. En ik probeer heel erg om haar niet te belasten met mijn september-spanning. Maar ik vrees dat het kwaad al via de bloedlijn is geschied, want in alles zag ik mezelf. De opwinding, de onzekerheid, de mix van zin en tegenzin.
Tot ze ontdekte dat er een laatje onder haar tafeltje zat en het voorzichtig opendeed. Er lagen schriftjes in en potloden met vers geslepen punten. En een gummetje waar de juf heel mooi haar naam op had gezet. Ze riep verrukt naar haar vriendin van vorig jaar, die gelukkig tegenover haar zat en ze hield het gummetje in de lucht. De overkant juichte terug.
We weten natuurlijk allemaal dat die la binnen de kortste keren vol met slijpsel en appelsap zit. Maar dat moment van onaangeroerde nieuwigheid! Ik kon wel janken.
