Volgens mijn man zeg ik vaak dat onze dochter toe is aan een rustig middagje thuis terwijl ik het dan eigenlijk over mezelf heb. Zoiets hoor ik natuurlijk niet graag, vooral omdat ik denk dat hij gelijk heeft. Dus toen mijn dochter gister een studiedag bleek te hebben, stelde ik voor om naar Nemo te gaan.
Voor de niet-ouders onder ons; mijn dochter is zes en gaat niet studeren. Een studiedag is een onverwachte dag vrij van school die vast wel ergens aangekondigd staat maar in nooit in mijn agenda. Ik denk dat de leerkrachten dan studeren, maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen.
Goed, Nemo dus. Mijn voorstel werd met luid gejuich ontvangen. Ja, je vriendinnetje mag ook mee, waarom niet? Ik ben een blije en actieve moeder. Het giet dat het goot buiten en ik voelde dat ik enorm toe was aan een rustig middagje thuis. Maar we gingen. Amper binnen stuiven de meisjes allebei een andere kant uit en beginnen als malle apen op allerlei knoppen te drukken. ‘Moet je kijken! Dit is leuk! Wat moet je hier doen?’
Binnen twee minuten word ik overvallen door een moeheid die zich nestelt in elke vezel van mijn lijf. Ik kan niet meer.
Ik weet hoe mijn man dit doet. Jaren heb ik in allerlei musea toegekeken hoe hij de kinderen bij de les houdt, ze in hun kladden grijpt, grappig is en ze dingen leert. Hoe hij een blij groot kind is te midden van de kleintjes. Dat wil ik ook.
‘Maar willen jullie dan niet weten waarom die ene cilinder harder rolt dan die andere?’ Mijn stem slaat over aan het einde van mijn zin, dat schijnt niet te werken. Het interesseert ze geen bal. Mij ook niet. Ik ben zo moe. Ik had espresso’s moeten drinken bij mijn lunch en geen muntthee.
‘Hoe moet dit? Wat staat hier?’ Ik kan alleen nog maar snauwen: ‘ik weet ook niet hoe het hier werkt! Ik ben hier voor het eerst! Ga dat lekker zelf lezen!’ Inmiddels overweeg ik wijn in de kantine.
Toen ik net stiefmoeder was, gingen we op vakantie naar een soortgelijk doe-museum. Daar werd ik acuut overvallen door dezelfde moeheid, een complete system-shutdown door bèta-overprikkeling. Niet gehinderd door enig moedergevoel ben ik op een bankje gaan liggen en viel prompt in slaap. Dat lijkt me nog steeds de enige juiste reflex.
Misschien moet ik me als alfa-meisje een keer onderwerpen aan mijn man en luisteren naar zijn uitleg. Van sommige dingen vraag ik me namelijk echt af hoe ze werken. Nu ben ik alleen maar heel blij als ik met de meisjes weer naar buiten kan. Huppelend door de regen, alleen op de witte strepen. Je moet doen waar je goed in bent, einde experiment.
