Af en toe voel ik me als een kind in de winkel bij de snoepjes, dan krijg ik keuzestress. Niet als ik zelf naar de winkel wandel - met warm geworden zakgeld in de hand - dan weet ik bij vertrek al wat ik hebben wil. Nee, het ontstaat als de keuze onverwacht op je afkomt: nu we er toch zijn, kies maar wat lekkers uit.
Zo is het ook in mijn werk. Ik kan zelf wel een pad uitstippelen, maar het merendeel van mijn werk komt op mij af. Bij iedere opdrachtgever die zich meldt per mail of telefoon, moet ik even nadenken. Past dat project bij mij, ben ik de juiste persoon, wil ik die kant uit, ik ben er goed in, maar vind ik het ook leuk? Dat ik wat te kiezen heb, is natuurlijk een ongekende luxe, maar dat geheel terzijde. Ik moet doorlopend kiezen, het ene doen en het andere laten.
Hier thuis balken we vals Alanis Morissette na als we ons voor de zoveelste keer gestoten hebben aan dezelfde steen: you live, you learn. Ik heb inmiddels geleerd om even wat bedenktijd te vragen als er zich een nieuwe klus aandient en dat werkt prima.
En dan komt op donderdagavond toch ineens de oppas, terwijl ze dacht dat ze niet kon en ik dacht dat ik dan maar een avond ging werken. Kan ik zomaar de hort op. Voordat ik het weet, sta ik buiten bij mijn fiets, geen idee wat ik ga doen. Sporten, vrienden bellen, naar de film? Wat draait er nog? Maar dan zie ik een lieveheersbeestje op mijn band zitten en ik wacht tot hij eraf gewandeld is. Ik ga even helemaal nergens naar toe. You live you learn.
kicks!
BeantwoordenVerwijderen