De beer is terug

Hij is precies acht maanden weggeweest als hij plotseling weer op de stoep staat. Hij wil naar binnen, of ik even aan de kant kan. Ja hoor. Het is volstrekt niet duidelijk waar hij al die tijd heeft uitgehangen, al was het in ieder geval niet in een afslankkliniek. Dat kan ik zo zien. Wat een beest.
De verbazing is compleet als ik samen met mijn jongste dochter kijk hoe hij naar de keuken rent en het bakje met voer leegvreet. Het eten is van zijn stiefbroer, de reden voor het vertrek in de eerste plaats. Hij blaast nog even naar de stiefbroer in kwestie en gaat dan lekker op zijn oude plekje liggen. Zo.
Mijn dochter stelt voor dat we snel een uitgebreid briefje om zijn nek doen, niet een penning met alleen zijn naam, maar het hele verhaal. Dat hij een trouweloos loeder is dat alles opeet wat los en vast zit en dat mensen hem snel naar zijn huis moeten terugsturen. Juist.
Hier nog even de foto die ik overal verspreid heb. Lantarenpalen, supermarkt en kroeg.

De waarheid? Ik vergeef hem alles. Er zit een krul als van een aap hoog in zijn staart en hij praat als hij loopt. Zijn hangbuik veegt dan net niet over de vloer. Wat een beest. Ik ben dolgelukkig met zijn terugkeer.