Terug naar de zee

Ik loop op een lange weg van plankieren die nergens heen gaat. Ja, naar de zee. Voor mijn gevoel naar het zuidelijkste stukje van dit land. Ik ben in mijn eentje vanuit Amsterdam naar Lissabon gevlogen, heb de trein naar Faro genomen en ben overgestapt op de boemel naar Tavira. Daar nam ik de boot naar dit eiland voor de kust. Ik ben hier gekomen omdat ik hier heel graag wilde zijn.

Vóór mij loopt een echtpaar op de plankieren. Zij links, hij rechts, breed uitslaand met tassen en een parasol. Ik kan er niet langs, en dat terwijl ik heel graag naar de zee wil. Ze lopen tergend langzaam en hebben een echtelijk dispuut. Ik zou in het zand kunnen stappen om ze in te halen, maar ja, waarom zou ik dat doen? We gaan immers nergens heen. Ja, naar de zee aan het einde van de planken. Waarom zou ik daar eerder willen zijn dan zij? Heb ik haast? Het was toch echt de bedoeling om hier even geen haast te hebben. Ik houd me in, maar het kost me flink wat moeite. Hoe kun je zo langzaam lopen. Echt.

Het is ook nog eens een ruzie om niets. Niet iets hoogdravends waarop ik vanachter zou kunnen reageren met: ah, c'est la vie, n'est-ce pas? Het waren natuurlijk Fransen.
Door mijn worsteling met het tempo, heb ik de zee niet echt dichterbij zien komen, maar daar is hij dan. Als mensen aan mij vroegen waar ik heen ging in Portugal vertelde ik van deze plek waar ik ooit op interrail was met vriendinnen. Ik wilde weer op dat zanderige eiland zitten en naar de zee kijken.

Nu ik hier ben, realiseer ik me dat het twintig jaar geleden is dat ik hier voor het laatst zat. Ik krijg mijn gedachten niet helemaal rond die jaren gevouwen. Dat is een half leven. Bovendien voelt het raar om exact daar te zijn waar je naar verlangd had. Dat je krijgt wat je wilt. Alles klopt. De restaurantjes zijn wat verhipt en de pepsi max heeft plaatsgemaakt voor de coca cola zero, verder is alles hetzelfde gebleven. Het feit dat ik hier zit is het resultaat van een zoete herinnering, van twijfel omzetten in daad, van mijn thuis uitzwaaien en de allenigheid omarmen. Een soort van omgekeerde saudade en dat op deze plek!