Wanna meet? Nou nee, eigenlijk niet. De posters hangen overal in de stad. En blijkbaar zijn er veel mensen die graag een beroemdheid in de vorm van een wassenbeeld ontmoeten. Er staan lange rijen op het Rokin.

Ik begrijp niet wat er leuk is aan een wassenbeeld. Wat moet je zien? Hoezeer zo'n beeld lijkt op de beeltenis van de beroemdheid in je hoofd. Zo, die lijkt goed! En dan? Hele drommen denken er anders over.
Het komt denk ik doordat beroemdheden mij niet zoveel zeggen. Als kind was ik ook nergens fan van. Mijn zus had een plakboek van Abba en ik heb het echt ook geprobeerd. Met Roberto Jacketti & the Scooters, maar veel werd het niet.
Geen posters aan mijn muren - ik zou niet weten van wie - geen helden en geen idolen.
Het was voor mij lastig om de vriendenboekjes in te vullen: favoriete band, beste boek, hobby's??

Ik vond en vind heel veel muziek mooi en ik vind het heerlijk om naar concerten te gaan. Heel bijzonder ook om iemand live te zien optreden. Met de nadruk op live. En dat geldt ook voor boeken: ik lees vanalles, maar één favoriet ontbreekt. En een auteur in levende lijve ontmoeten, levert niet altijd iets leuks op. Het zijn niet voor niets schrijvers.
Het lukt me letterlijk niet om iemands beeld te vereren, de buitenkant, het icoon. Wat mij nou eenmaal altijd meer interesseert is de menselijke maat, de sterfelijkheid. Geen idee dus wat ik in een wassenbeeldenmuseum moet zoeken, al ga ik dat ongetwijfeld binnenkort uitvinden. Mijn stiefdochter is net als het merendeel van haar generatie idolaat van het icoon der iconen, van de man die maar niet dood wil. Ja, wij gaan kijken naar Michael Jackson. Had ik ooit ook een plaatje van.