Dikke poes

Op mijn ijskast zit een foto van een dikke poes. Die heb ik daar opgehangen omdat hij mij herinnert aan een vakantie met mijn moeder en mijn zus.

Mijn zus en ik waren al jaren het huis uit toen we nog een keertje met mama op vakantie gingen. Een weekje weg in eigen land, met de auto. En iets aan die setting zorgde ervoor dat wij weer kind werden, kinderlijk vervelend werden. Strijdend om niets. Om alles.
De inzet van die week was de auto. Het ging erom wie er naast mama voorin mocht zitten en vooral om wie er achterin moest zitten. De strijd was simpel. Als je ’s ochtends in alle vroegte als eerste bij het juiste portier stond, had je gewonnen. De ander met fysiek geweld verwijderen was geen optie.
Toen mijn zus een keer verloren had probeerde ze nog om mama achterin te proppen zodat ze zelf achter het stuur kon kruipen. Maar dat was natuurlijk de wereld op zijn kop - dat wist ze zelf ook wel, kinderen rijden helemaal geen auto.
‘Jongens, jongens,’ zei mama elke ochtend als ze naar ons keek. Maar daar sloeg ze de plank volledig mis, want wij waren haar dochters en wij hadden strijd.
Op een ochtend had ik verloren. Mijn zus stond triomfantelijk te grijnzen bij de deur en die grijns was me te veel. Nare grijns. Ik hoefde geen seconde na te denken, de valstrik schoot me zo te binnen.
‘Poes, poes, poes,’ riep ik in de richting van de tuin. ‘O, is daar een poes? vroeg ze verlangend. ‘Ja,’ zei ik, ‘een hele dikke,’ en wist ook niet waarom die poes zo dik moest zijn. Nieuwsgierig wandelde ze weg in de richting van de tuin. Vijand gepakt op zwakke plek. Ik nam een snoekduik en was bij het portier. Buutvrij. Ze was verbijsterd over zoveel listigheid.
Toen ik de foto tegenkwam dacht ik nog, ja zo ziet een hele dikke poes eruit. Een goede vette vangst. Ik vraag me af of mijn zus zich het voorval nog herinnert.