Rotzooi

Ik hoor de laatste tijd van verschillende mensen dat ze ons huis een zooitje vinden. Sommige van mijn vrienden blijken zelfs te schermen met ons huis als een voorbeeld zoeken van hoe het erger kan. Zegt de een tegen de ander: ‘Ik weet wel dat ik een sloddervos ben, maar het is hier nog lang niet zo erg als bij Floor en Philip’, waarna de ander weer opgelucht adem kan halen: ‘Nee, stel je voor, dat is onleefbaar.’ Dus.
Ik begrijp wel wat ze bedoelen. Ik houd zelf ook van visueel rustig, van orde, van structuur. Maar ik woon niet alleen, ik woon met een man, drie kinderen en een kat en ik denk dat zij minder van een opgeruimd huis houden dan ik. Het stoort ze minder, sterker nog, ze leven er lustig op los en daar ben ik ook debet aan.
Philip en ik houden van lezen, dus hebben we veel boeken, die deels op alfabet en soort staan, maar ook deels dwars door de kast liggen omdat we ze nog moeten lezen. Over structuur gesproken.
We houden ook van wijn (en vooruit, ook van whisky en bourbon) en niet alle wijndozen passen in de kast omdat daar ook heel veel kookboeken staan. Weg orde.
Ik knip lekkere recepten uit en hang ze op de ijskast, naast alle foto’s van familiemomentjes. En oh ja, die ene grappige foto van die dikke kat. Daar gaat het visueel rustige aan gort… We houden meer van balsporten, fietsen, wandelen en buiten zijn dan er in onze gang past. Ik koop te veel kleren en we hebben op te een of andere manier ook te veel slaapzakken en tenten. En pruiken voor feestjes.
Ik begrijp eerlijk gezegd niet hoe andere mensen het voor elkaar krijgen. Ooit kwam ik bij vrienden om hun nieuwe huis te bewonderen en zag in één oogopslag dat er geen plek was voor mijn meegebrachte cadeau. Niet omdat het huis te vol was, het was te leeg. Mijn geschenk zou de feng shui vreselijk verstoren.
Ik ga hier thuis de chaos met enige regelmaat te lijf. Soms houd ik het dagenlang achter elkaar vol om dingen weg te gooien of weg te geven. Exit zinloze cadeaus (een waterpijp?) en handige huishoudelijke apparaten die niet handig zijn (de broodbakmachine). Soms berg ik snel iets op en ben ik op het moment zelf heel content, terwijl ik weet dat het maar een kosmetische oplossing is waar ik mezelf later om vervloek. Soms denk ik dat dagelijks wijn drinken en veel lezen ook een vorm van opruimen is…
Vandaag trok ik in ieder geval met frisse moed ten strijde en begon dapper veel kinderknutsels in de prullenbak te kieperen. Ja, je moet keihard zijn, die surprise kan ook wel de deur uit. Tot ik stuitte op de pot met kurken.
Onze oudste begon tien jaar geleden een kurkenverzameling omdat hij met ons een kurkendil wilde knutselen. De middelste maakte een mooie tekening op de pot om ervoor te zorgen dat de pot niet zou sneuvelen in mijn opruimwoede. En de jongste heeft het plan van de kurkendil gewillig omard en juicht bij elke fles wijn die we leegdrinken. Voor in de kurkenpot! Die kurkendil komt er waarschijnlijk nooit, ik houd niet van knutselen en het boek waar het beest in stond heb ik allang weggedaan. Maar de kurken kunnen niet weg. Want zo werkt het hier.