Samenhang

Geen van mijn reisgenoten begreep iets van mijn opwinding. We liepen op Vlieland over de dijk, langs de Waddenzee toen ik opeens dit paaltje zag staan. Ik was het bestaan van de paaltjes vergeten.
Toen ik het paaltje zag was ik direct terug in 1981 en wist ik weer hoe ze me bezig hadden gehouden. Ik fietste door onze straat, de Groenestraat, onderdeel van een blok met keurige bungalows aan de rand van het bos. Ik fietste daar wel vaker, doelloos zou ik nu zeggen, maar dat woord bestond voor mij toen niet. Ik zwabberde door de buurt en keek naar de huizen die als aangespoelde oesters op hun prachtige gazonnetje lagen. Alleen gescheiden van de straat door een laag bruin hekje. Geen stoep.
Ons huis overigens niet, dat had mijn moeder met haar wilde tuin verstopt achter een wal van bereklauw en bruidsluier. Ik vond de aangeharkte bungalows prachtig, hun gras was daadwerkelijk groener en ik reed er graag langs.
Op een van die dagen viel mijn oog op een paaltje met een blauw en rood bordje. Even verderop stond er nog zo’n paaltje. Met cijfers en letters. Hadden die daar altijd al gestaan? Hoezo zag ik ze nu pas? Ik was er direct van overtuigd dat er een orde moest zijn in de informatie op de paaltjes. Een logica die ik alleen maar even hoefde te duiden.
Ik sjeesde naar huis en stormde mijn vaders studeerkamer in. Een onbesuisde actie, maar ik moest een opschrijfboekje hebben. Een pen! Papier! Ik kon die codes toch niet uit mijn hoofd onthouden?
Ik fietste van huis naar huis en schreef hongerig alle geheime signalen over in mijn schriftje. Toen alles eenmaal onder elkaar stond, werd ik er geen wijs uit. Wat zag ik over het hoofd? Was het een complot? Er moest toch een samenhang zijn? Een betekenis? Een logica in de wereld? Toch?
Ik denk dat mijn vader me later verteld heeft dat de paaltjes waarschijnlijk van een of ander nutsbedrijf waren. Ik kan me zijn uitleg niet herinneren. Het was in ieder geval niet de samenhang die ik zocht. En een verklaring evenmin.